Τοξικός-ή-ό

[Λόγιο < γαλλικό toxique (στη νέα σημ.) < λατινικό toxicus < αρχαίο ελληνικό τό τοξικόν φάρμακον, δηλητήριο για βέλη. Στα αρχαία ελληνικά επίσης ο ικανός στην τοξοβολία.]

Θυμάμαι τον Φιλοκτήτη, ικανό τοξότη, με τα τοξικά βέλη του Ηρακλή, που δηλητηριάστηκε από το ερπετό της Αθηνάς. Δηλητηριώδης στο χέρι που τοξεύει, δηλητηριασμένος στο πόδι που βαδίζει, παγιδευμένος στη Λήμνο. Να είσαι μολυσμένος αλλά και δυνατός, περιζήτητος και εξόριστος, παράξενη υπαρξιακή θέση.

το – Ξι – Κως

Το γράμμα Ξι, δύο φθόγγοι σε ένα γράμμα, μαζί με το Ψι οι δύο παρεκκλίσεις στον φωνολογικό μινιμαλισμό του αρχαίου ελληνικού αλφαβήτου (δεν το καταλαβαίνουμε σήμερα, αλλά με την τότε προφορά κάθε γράμμα αντιστοιχούσε και σε διαφορετικό φθόγγο). Ο ήχος «ξ» διώχνει, ο ήχος «ψ» καλεί. Θα μπορούσαν να είναι τα δύο βουίσματα στα αυτιά του Φιλοκτήτη, όταν τον καλούσαν πίσω

οι ίδιοι που τον είχαν διώξει.

Στην Κω δεν έχω πάει πότε, κανένας συνειρμός, πέρα από στρατιώτες, θάλασσες και ψηλά υψόμετρα. Γκουγκλάροντας, πέφτω πάνω στον Ιπποκράτη και στο Ασκληπιείο, μόλυνση – νόσος –

θεραπεία και πάλι.

Μπο Ν

τοξ –ική

Τα βέλη του γήρατος και τη φθοράς, η προσωρινή θωράκιση από αυτά μέσω μιας νευροτοξίνης, η πρόσκαιρη νίκη πάνω στο γήρας. Δηλητήριο ευγενές, ανανεωτικό, σε ήπιες δόσεις μη τοξικό για τον οργανισμό, που απλώνει όμως την ιδεολογική μόλυνση περί αιώνιας νεότητας.

Κωστής 19/10/2014