σιωπή η: 1. η κατάσταση εκείνου που δε μιλά, δεν απαντά και γενικά δεν εκφράζει τις σκέψεις του ή τα συναισθήματά του: 2. η άρνηση ή η αποφυγή να αναφερθούμε σε ένα γεγονός. 3. απουσία κάθε θορύβου
αυτός που σιωπά λένε πως δεν μιλά αλλά ακόμα και αν σιωπά λέει κάτι με τη σιωπή σιωπώντας δεν απαντά λένε αλλά με τη σιωπή η φωνή ακούγεται πιο βροντερή από κάθε άλλη φωνή γιατί η σιωπή είναι αποκαλυπτική όχι του ήχου αλλά αυτού που κρύβει ο ήχος της φωνής των λέξεων που δεν μπορούν να ειπωθούν γιατί δεν έχουν εφευρεθεί από το σκονισμένο λεξικό της ζωής μας αλλά και αυτών που λένε κάτι που υπολείπεται πολύ από αυτό που θα ήθελα να ειπούν
ξανασκέψου τη στιγμή που σιωπάς και πες γιατί σιωπάς και τούτο θα είναι ένα στοίχημα που εύκολα θα το χάσεις πριν καν το παίξεις γιατί η σιωπή δεν είναι καν η ζαριά των λέξεών σου δεν έχει σημάδια παρά είναι απουσία σημαδιών λεκτικών ή άλλων και εδώ σωστά ομιλεί ο Πυθαγόρας λέγοντας πως πρέπει να σωπαίνεις ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή
πόσο δύσκολο είναι να λέγεται κάτι καλύτερο από τη σιωπή ειδικά σε ένα κόσμο που το σώμα για να αποδείξει την ύπαρξή του άγχεται να μιλήσει αν και μιλώντας νομίζει πως δεν σιωπά ενώ στην πραγματικότητα η φωνή του κραυγάζει την σιωπή του
ζώντας κυνηγάμε το θόρυβο δηλαδή τη μη - σιωπή ζώντας σε ένα θορυβώδη κόσμο δομημένο από συναρθρώσεις αλλεπάλληλων σιωπών ομιλούντων σωμάτων αλλά η σιωπή σηματοδοτεί όχι μόνο την άρνηση της ομιλίας αλλά και την αποδοχή της θεμελιώδους αδυναμίας της φωνής να μιλήσει το άρρητο που πάντα διαφεύγει του λόγου και έτσι αποτελεί κατάφαση αυτού που δεν τελειώνει ποτέ αυτού που ποτέ δεν
εγκαθίσταται σε μια μόνιμη και επαναλαμβανόμενη παράσταση λέξης ή άλλου σωματικού φωνήματος με τρόπο που καθίσταται άπειρη η σιωπή στη σιωπή της ως ανεστραμμένο φώνημα του μη λεχθέντος του μη αναπαραστάσιμου της ζωής των συναισθημάτων εκεί που κρύβονται τα πιο μύχια τα επιθυμητά νοήματα
και σαν η σιωπή θριαμβεύσει έχοντας υπερκεράσει τη διάθεσή για καταστρατήγησή της και οι θόρυβοι καταλαγιάζουν έστω και προς στιγμή τότε ίσως ακουστεί μια άλλη φωνή που χρόνια κοίταζε κρυμμένη μέσα στις λέξεις
αυτός που σιωπά λένε πως δεν μιλά αλλά ακόμα και αν σιωπά λέει κάτι με τη σιωπή σιωπώντας δεν απαντά λένε αλλά με τη σιωπή η φωνή ακούγεται πιο βροντερή από κάθε άλλη φωνή γιατί η σιωπή είναι αποκαλυπτική όχι του ήχου αλλά αυτού που κρύβει ο ήχος της φωνής των λέξεων που δεν μπορούν να ειπωθούν γιατί δεν έχουν εφευρεθεί από το σκονισμένο λεξικό της ζωής μας αλλά και αυτών που λένε κάτι που υπολείπεται πολύ από αυτό που θα ήθελα να ειπούν
ξανασκέψου τη στιγμή που σιωπάς και πες γιατί σιωπάς και τούτο θα είναι ένα στοίχημα που εύκολα θα το χάσεις πριν καν το παίξεις γιατί η σιωπή δεν είναι καν η ζαριά των λέξεών σου δεν έχει σημάδια παρά είναι απουσία σημαδιών λεκτικών ή άλλων και εδώ σωστά ομιλεί ο Πυθαγόρας λέγοντας πως πρέπει να σωπαίνεις ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή
πόσο δύσκολο είναι να λέγεται κάτι καλύτερο από τη σιωπή ειδικά σε ένα κόσμο που το σώμα για να αποδείξει την ύπαρξή του άγχεται να μιλήσει αν και μιλώντας νομίζει πως δεν σιωπά ενώ στην πραγματικότητα η φωνή του κραυγάζει την σιωπή του
ζώντας κυνηγάμε το θόρυβο δηλαδή τη μη - σιωπή ζώντας σε ένα θορυβώδη κόσμο δομημένο από συναρθρώσεις αλλεπάλληλων σιωπών ομιλούντων σωμάτων αλλά η σιωπή σηματοδοτεί όχι μόνο την άρνηση της ομιλίας αλλά και την αποδοχή της θεμελιώδους αδυναμίας της φωνής να μιλήσει το άρρητο που πάντα διαφεύγει του λόγου και έτσι αποτελεί κατάφαση αυτού που δεν τελειώνει ποτέ αυτού που ποτέ δεν
εγκαθίσταται σε μια μόνιμη και επαναλαμβανόμενη παράσταση λέξης ή άλλου σωματικού φωνήματος με τρόπο που καθίσταται άπειρη η σιωπή στη σιωπή της ως ανεστραμμένο φώνημα του μη λεχθέντος του μη αναπαραστάσιμου της ζωής των συναισθημάτων εκεί που κρύβονται τα πιο μύχια τα επιθυμητά νοήματα
και σαν η σιωπή θριαμβεύσει έχοντας υπερκεράσει τη διάθεσή για καταστρατήγησή της και οι θόρυβοι καταλαγιάζουν έστω και προς στιγμή τότε ίσως ακουστεί μια άλλη φωνή που χρόνια κοίταζε κρυμμένη μέσα στις λέξεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου