Ατιτλ-Ω

Για
τη γη που χάθηκε απ’ τα πόδια δίχως ν’ αφήσει σκόνη μνήμης
τους βράχους που ορθώθηκαν σε μάτια κρύβοντας όψη διαυγούς
το μέταλλο που πέρασε σώμα νύχτα αφήνοντας νεκρό το νέο
τα δάση που καρβούνιασαν το αύριο της ανάσας πριν καν μυρίσει θέλω
το βοριά που χιόνισε πάγο σε αγάπες αφήνοντάς τις δίχως σάλεψη
το χειμώνα που ερήμωσε τους δρόμους σε πέπλο μοναχικής αγωνίας 
τα πέντε άλφα που ορίζουν σώμα στο αμυδρό του σκίρτημα
την αναγέννηση σπόρου ζωής στο μέλλον ιστορίας

Για
τη βροχή που όξινη καίει ανάλαφρα το καθετί που θα θωπεύσει
τη θάλασσα που τρικυμίζει πνίγοντας τα παλιά σκαριά ονείρων
τη δροσιά που κάθε πρωινό ποτίζει δηλητήριο τα φύλλα της ζωής
τη κρυφή σκιά που τρομάζει το κατόπι του κάθε σώματος
τη δύση φεγγαριού που έχασε την αίγλη του σε άσμα σύμβολο κενό
το φθινόπωρο που ξερνά τη θλίψη του μες στο ποίημαχθες
το τρίγωνο όπου χάνονται οι σκέψεις δίχως άλλη σκέψη
την κίνηση του ποταμού εντός προς μια άλλη γραφή της ιστορίας

Για
τον άνεμο που στροβιλίζει στο τίποτα τις θλιμμένες βεβαιότητές 
τον τυφώνα που παράσυρε συνθλίβοντάς θεμέλια οραμάτων 
την αρχή που πίστεψε εις μάτην πως θα τελεσφορούσε 
τα αόρατα πλάσματα που ζουν εντός τριχοειδών αγγείων εγγράψιμα εις είδωλα
την ανατολή των πόθων που δε θα εγερθούν παρά στη δύση τους
την άνοιξη που ανέραστη φέρνει άσπερμη πείνα αφόρητα λιβιδινική 
τη δημιουργία που έγκλειστη μορφάζει στη δυστοπία της εικόνας της
το άμορφο που θα δώσει μορφή στην ιστορία

Για
τη φωτιά που καίει ασίγαστα στα ρουμπίνια μάτια του λύκου
τη ζέστη που λιώνει την ανάσα πριν αυτή μορφώσει φθόγγο
το κόκκινο που βάφει κάθε τοίχο άλικο ξόρκι στο ίχνος της ζωής
το κτύπημα που συνθλίβει τον καρπό πριν αυτός εγγράψει κάτι
τον ήλιο που ακολούθησε το δρόμο του δίχως να ρωτήσει
το καλοκαίρι που αθρόα έθρεψε φενάκες σε άπειρα σκιρτήματα
την πύρινη διαύγεια που έσβησε μαζί με τη φασματική ύπαρξη
το πνεύμα που θα γυρίσει καίοντας να φτιάξει νέα ιστορία

Για την ορατότητα-αόρατου
Για την ομορφιά-τέρας
Για την λέξη-άρρητο
Για τη φωνή-σιωπή
Για την Ελευθερία
Ω Χάος!