Έζησα και ζω

Είμαι μια κουρτίνα απλή.
Λιτή ,σχεδόν δωρική.
Οι γραμμές μου κάθετες ατενίζουν το κέντρο της γης.
Οι πτυχώσεις μου, άλλοτε κοίλες, άλλοτε κυρτές  αγκαλιάζουν τον αέρα.
Το φως διαπερνά τον ιστό μου.
Αλλού με φωτίζει, αλλού με σκιάζει και μεγαλώνει τον όγκο μου.
Η σκιά μου δηλώνει την ύπαρξη μου στα ντουβάρια.
Το χειμώνα παγώνω από το κρύο που μπαίνει από τα τζάμια.
Το καλοκαίρι η κάψα μαραίνει το σώμα μου.                                        
Άγομαι και φέρομαι απ  τα χέρια του κάθε επισκέπτη. Περνώ ώρες ατέλειωτες ακίνητη, αφουγκράζοντας τη βουή του δρόμου
και άλλες πάλι παρακολουθώντας  τα δρώμενα του δωματίου.
Χωρίζω δυο κόσμους και δεν ανήκω σε κανένα.
Θα   θελα να   ’μουν   αραχνοΰφαντη.
Να φύγω απ’  τη θέση μου .
Να  στροβιλίζομαι στον αέρα.
Όμως είμαι βαριά και πυκνή.
Είμαι ταγμένη να στέκομαι εδώ.
Ουδέτερη.
Να τραβιέμαι, για να εξασφαλίζω την ατομικότητα και να διώχνω τα αδιάκριτα βλέμματα
ή για να με κάνουν στην άκρη, για να μην στέκομαι εμπόδιο στις ακτίνες του ήλιου.
Όταν ο αέρας το επιβάλλει θα λικνίζομαι  καλά στηριγμένη στη βάση μου.
Θα είμαι εδώ όσο καιρό ,εσείς αποφασίσετε.

Και πέρασαν τα χρόνια.
Είκοσι στον αριθμό.
Και ότι ήξερα άλλαξε.
Και το στήριγμα μου ασταθές και επισφαλές έγινε.
Θηλιά στο λαιμό.
Και έπαψα πια να θέλω να στέκομαι εκεί
και να περιμένω το χέρι που θα με τραβήξει.
Και ονειρεύτηκα…
Και ονειρεύτηκα ότι έγινα λεπτή και διάφανη…
Και πόθησα ελεύθερη να αιωρούμαι.
Να λικνίζομαι σαν αέρινο ανάλαφρο μαντίλι.
Και μόνη μου να ταξιδεύω.
Μόνη μέσα στο χάος αιωρήθηκα.
Ο αέρας  στροβίλισε  το σώμα μου.
Στα αυτιά μου έφτασε ο αχός των κυμάτων
κι αλμύρα τους  νότισε  το κορμί μου.
Και ένιωσα την κάψα του καλοκαιριού να φθείρει  την ύφανσή μου.
Ελεύθερη πια αιωρήθηκα και αιωρούμαι.
Έζησα και ζω.

Μαριάννα   9/11/14